អាថ៌កំបាំងនៃជំនឿលើ មនុស្សគម ឬ តឿ នៃសង្គមខ្មែរតាមបែបសាសនា
នៅប្រាសាទខ្មែរមួយចំនួនជាពិសេស ប្រាសាទតាណៃ ដែលត្រូវបានកសាងឡើងក្នុងរាជ្ជកាលរបស់ ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ហើយឧទ្ទិសចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាននោះ យើងបានឃើញនូវវត្តមាននៃចម្លាក់តំណាងឲ្យមនុស្សតឿ នៅខាងមុខក្លោងទ្វារចូលកាន់ប្រាសាទ។
អ្វីដែលគួរកត់សម្គាល់នៅទីនេះគឺថា វត្តមានរបស់ចម្លាក់មនុស្សតឿ ឬ មនុស្សគមបែបនេះ ក៏ត្រូវបានជួបប្រទះនៅក្នុងបរិវេណនៃ ប្រាសាទកោះកេរ ដែលជាស្នាព្រះហត្ថរបស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៤ ពោលគឺនៅក្នុង ស.វទី១០ នៃគ.ស។
ជាទូទៅទេវរូបខាងលើនេះ ស្លៀកសំពត់ចងក្បិនខ្លីមួយនៅចង្កេះ ស្ថិតក្នុងឥរិយាបថអង្គុយលុតជង្គង់ មួយទាប មួយខ្ពស់។ ថ្វីត្បិតតែដៃទាំងពីរ ត្រូវបានបាត់បង់ក្តី ក៏ប៉ុន្តែយើងអាចដឹងថាស្ថិតក្នុងឥរិយាបថសំពះ ឬ អង្វរក។ បើសំអាងលើទេវកថាវិទ្យាបែបព្រាហ្មណ៍និយម យើងអាចដឹងថាចម្លាក់មនុស្សតឿ ខាងលើនេះគឺជាអវតាររបស់ព្រះវិស្ណុយ៉ាងប្រាកដ ។
គឺក្នុងបរិបទនេះហើយទើបមនុស្សគម ត្រូវគេចាត់ទុកជាអច្ឆរិយបុគ្គលគួរជាទីពឹងពាក់សម្រាប់ពុទ្ធសាកនិកជិតឆ្ងាយទាំងឡាយក្នុងការស្វែងរកបុណ្យបារមីនៅទេវស្ថាន។ ដោយហេតុថា តាមរយៈការបន់ស្រន់ ឬ ធ្វើអំណោយទានចំពោះទេវរូបនេះ ពួកគេអាចនឹងបង្កើតនូវទឹកចិត្តជ្រះថ្លាកុសលទាន។
អត្ថបទសិលាចារឹកមិនបាននិយាយដល់សារៈសំខាន់របស់មនុស្សគោមឡើយ ប៉ុន្តែតាមរយៈការស្រាវជ្រាវ យើងអាចឃើញនូវអត្ថន័យស៊ីជម្រៅរបស់ចម្លាក់តំណាងមនុស្សគមទាំងនោះ ដែលគេបានជួបនៅតាមទេវស្ថាន និង ពុទ្ធសាសនដ្ឋានខ្មែរ។ ជានិច្ចកាលវត្តមានរបស់ចម្លាក់ទាំងនោះរួមបញ្ចូលមនុស្សគមពិតៗផងនៅតាមក្លោងទ្វារចូលកាន់សាសស្ថាន បង្ហាញនូវការរួមបញ្ចូលគ្នារវាងតម្លៃសីលធម៌នៃព្រហ្មញ្ញសាសនា រួមចូលជាមួយឧត្តមគតិបែបពុទ្ធនិយមផង។
ចំពោះសាសនិកជនគេច្រើនតែធ្វើអំណោយទៅមនុស្សគមទាំងនោះ នៅពេលដែលគេទៅបន់ស្រន់ ឬ សំពះព្រះម្តងៗ ហើយពួកមនុស្សគមទាំងនោះ អាចនឹងរស់រានមានជីវិតបាន ក៏ដោយសារសប្បុរសធម៌របស់ពួកសាវ័ក ឬ ឧបាសិការមែងតែធ្វើអំណោយជាម្ហូបអាហារ ឬ អំណោយផ្សេងៗ។
កុំភ្លេចថាអំណោយតូចធំទាំងឡាយ សុទ្ធសឹងជាយន្តការចាំបាច់ស្តែងចេញពីករុណាធម៌មេត្តា ឬ ព្រហ្មវិហារធម៌ របស់ពុទ្ធសាសនិក ក្នុងសម័យវប្បធម៌បាយ័ន។
ការពន្យល់ន័យដូច្នេះអាចទទួលបាន ក៏ប៉ុន្តែមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។ ដោយហេតុថា បើសំអាងលើការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់លោក ម៉ា ល្លើ រេ យើងអាចដឹងថាក្នុងវប្បធម៌បុរាណក៏ដូចជា វប្បធម៌នាសម័យទំនើបមួយចំនួនផងដែរ ការនិយមប្រតិបត្តិមនុស្សតឿ ឬ គម ត្រូវបានលើកតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់ដោយមូលហេតុសាសនា។ ដូច្នេះហើយបានជាសព្វថ្ងៃនេះ នៅតាមបូនីយដ្ឋាន វត្តមានរបស់ក្រុមមនុស្សគម ឬ តឿ ដែលជាអ្នកសុំទាននៅតែមាន ទោះបីជាសង្គមខ្មែរ ត្រូវបានឆ្លងកាត់នូវការកែប្រែទម្រង់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
ឆ្លៀតឱកាសនេះសូមរំលឹកផងដែរថា រហូតដល់សព្វថ្ងៃតាមរយៈអត្ថបទអក្សរសាស្ត្រខ្មែរមួយចំនួន ភាពពិការរបស់មនុស្សខ្លះ ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់អ្នកស្រុកខ្មែរខ្លះ មិនត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ភាពពិការ គឺជាបាតុភូតធម្មជាតិទេ ក៏ប៉ុន្តែជាលទ្ធផលនៃការចាប់ជាតិរបស់ទេពតា ទៅវិញ ដូចករណីរឿងព្រហ្មកិល ជាដើម ដែលជាភ័ស្តុតាងដ៏ជាក់ស្តែងមួយក្នុងបណ្តាភ័ស្តុតាងផ្សេងៗឯទៀត៕
អត្ថបទពី៖ ម. ត្រាណេ